176.

   No cóż ... rozdział naprawdę krótki. Jestem w I klasie gimnazjum i na razie nie ogarniam wszystkiego. Będę próbowała dodawać systematycznej, ale wiadomo jak moje obiecywania zazwyczaj sie kończą, więc nie liczcie za bardzo na mnie :D Miłego i krótkiego czytania!

    ~Lily~

- Oh! Nareszcie w domu! - zaszczebiotała Mary

- Tak, stęskniłam się za Hogwartem - westchnęłam

- Nie przywiązujcie się za bardzo za dwa tygodnie koniec roku szkolnego - powiedziała Marlena stawiając swoją walizkę w koncie pokoju

 Czas strasznie szybko leci, po wakacjach czeka na nas ostatni rok nauki. A później wkroczymy w dorosłość, jeszcze sobie tego nie wyobrażam.

- Na szczęście - wymamrotała Dorcas siadając na swoim łóżku

Gdy tylko weszła do mieszkania, gdzie nocowaliśmy w Paryżu, wszystkie się na nią rzuciłyśmy. Zauważyłam, że płakała, ale nie pytałam się dlaczego, pozostawiłam tą rozmowę na później. I tak musiała mi opowiedzieć co sie u niej działo. Również weszłam na swoje łóżko i zawiązałam sznurowadło, które przy wejściu do zamku mi się rozwiązało, gdyż James mi na nie nastąpił.

  - Dorcas przejdziesz się ze mną do sowiarni? - spytałam nakładając na siebie sweter, ponieważ zrobiło sie zimnej

- Nie, muszę się rozpakować i ...

- Idziesz - przerwałam jej - Ali cię rozpakuje - zrobiłam w jej stronę błagający wzrok

- No tak, to przecież tylko jedno zaklęcie.

  Wzięłam Dorcas za rekę i poszłyśmy w stronę sowiarni

- Opowiesz mi co się działo w Paryżu? - położyłam jej rękę na ramieniu

- No jasne, tylko nie tutaj.

 Gdy weszłyśmy do sowiarni rozglądnęłam sie czy nikogo nie było. W tym czasie Dorcas podeszła do okna.

- Po "tym" wydarzeniu, kiedy pobiegłam do centrum miasta spotkałam Leonarda. Chciał mi zrobić kilka zdjęć, powiedział, że jestem piękna. Zaproponował mi żebym poszła z nim na imprezę, która jest w jego mieszkaniu. Po drodze wyznał mi, że tak naprawdę nie lubi imprez, to jego przyjaciółka ją urządziła - uśmiechnęła się sama do siebie patrząc przez okno na błonia -  W jego domu nie było imprezy, choć było widać jej ślady, prawdopodobnie się gdzieś przenieśli. Później rozmawialiśmy, rozmawialiśmy, rozmawialiśmy, w przypływie emocji wyżaliłam mu się ze wszystkiego, jakby był od dawana moim najlepszym przyjacielem. A potem ... potem się pocałowaliśmy, a dalej możesz się domyśleć - zaśmiałam się z jej rumieńców - Nie chce ci opowiadać tej całej historii. Powiem ci, że to były najwspanialsze dni w moim życiu, po za oczywiście pierwszym dniem w Hogwarcie. I musisz wiedzieć, że go kocham. Zrobiłabym wszystko, żeby z nim być. Pewnie myślisz, że jest głupia, bo poznałam jego niedawno, a uważam, że jest to moja wielka miłość. Jednak będziesz miała racje, bo tak uważam.

- Dorcas, ja nie mam nic do tego, przecież to, że ja do Jamesa przekonywałam się ponad 5 lat, nie oznacza, że u ciebie musi być tak samo. Mamy jeszcze tyle lat przed nami i nie musimy podejmować jednego z najważniejszych wyborów w naszym życiu właśnie teraz. Chociaż ja wiem, że resztę życia chcę spędzić z Jamesem. 

Ktoś objął mnie z tyłu i wyszeptał do ucha:

- Też chcę je spędzić z tobą 

- Potter! Jak długo podsłuchiwałeś? - odwróciłam się prędko i zmierzyłam go wzrokiem bazyliszka

- Na tyle długo, żeby wiedzieć, że mnie kochasz - pocałował mnie

 Dorcas wyjęła papierosa, zręcznie go zapaliła i zaczęła robić dymne okręgi. 

 Wyglądała na smutną, a jednocześnie zadowoloną, czego do tej pory nie zdążyłam rozszyfrować.